گفتند: چهل شب حياط خانه ات را آب و جارو کن. شب چهلمين، خضر خواهد آمد. چهل سال خانهام را رُفتم و روييدم و خضر نيامد. زيرا فراموش کرده بودم حياط خلوت دلم را جارو کنم. گفتند: چله نشيني کن. چهل شب خودت باش و خدا و خلوت. شب چهلمين بر بام آسمان برخواهي رفت و ...

و من چهل سال از چله بزرگ زمستان تا چله کوچک تابستان را به چله نشستم، اما هرگز بلندي را بوي نبردم. زيرا از ياد برده بودم که خودم را به چهلستون دنيا زنجير کردهام.
گفتند: دلت پرنيان بهشتي است. خدا عشق را در آن پيچيده است. پرنيان دلت را واکن تا بوي بهشت در زمين پراکنده شود.
چنين کردم، بوي نفرت عالم را گرفت. و تازه دانستم بي آنکه باخبر باشم، شيطان از دلم چهل تکه اي براي خودش دوخته است.
به اينجا که ميرسم، نااميد ميشوم، آنقدر که ميخواهم همه سرازيري جهنم را يکريز بدوم. اما فرشتهاي دستم را ميگيرد و ميگويد: هنوز فرصت هست، به آسمان نگاه کن. خدا چلچراغي از آسمان آويخته است که هر چراغش دلي است. دلت را روشن کن. تا چلچراغ خدا را بيفروزي. فرشته شمعي به من ميدهد و ميرود.
راستي امشب به آسمان نگاه کن، ببين چقدر دل در چلچراغ خدا روشن است

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: